Een overzicht van alle emails vind je hier:

• Aanrijding Bas, overzicht.

Hallo allemaal,

Sommigen hebben het verhaal al gehoord, maar hier toch voor de volledigheid nog even. Het is een lang verhaal, vergeef het mij, ik heb veel tijd hier...

Afgelopen zaterdag om 14.30 u wilde ik met Rik en Jannis mijn spullen pakken uit het appartement in Mayrhofen waar ik samen met een bende werktuigbouwers een prachtige snowboard-, ski- en feestweek had beleefd. Ik stond boven aan de trap tegen een hekje te wachten op Jannis die met de ski's omhoog kwam. Op dat moment: een geruis en een doffe klap. Ik drukte mij nog omhoog aan het hek, maar de grijze BMW E46 die me van achteren aanreed kon ik niet meer ontwijken. Ik zat vast tussen de auto en het hek. Geen pijn, dat is goed dacht ik. Maar toen ik omlaag keek zag ik dat mijn rechter voet er los bij hing, zonder schoen, met veel bloed en mijn scheenbeen wat uit mijn broek stak. Ik dacht "ik bloed hier nog leeg", maar geen tijd voor paniek want mijn linkerbeen begon pijn te doen; dat zat ingeklemd tussen de auto en het hekwerk. Ik zei: regel een auto en sleep dat ding weg! Gaat niet, werd besloten. Ik zei: zaag het hek door! Geen zaag. Rik zei: we schroeven het los. De huisbaas, Franz, heeft zijn doppenset gehaald en het hek aan één kant losgeschroefd. Na wat geweld van Jannis kwam het hek los en kon ik mijzelf op de motorkap van de auto duwen met behulp van mijn handen en mijn linkerbeen, wat onvoorstelbaar genoeg niets mankeerde. Het rechterbeen is achter dat betonnen muurtje blijven haken, het linker stond op dat muurtje (bar-houding). Hoe kwam die BMW daar? Gewoon van de weg afgegleden, onervaren chauffeur en gladheid.

Ik heb toen mijn telefoon aan Rik gegeven voor de foto's. De brandweer en ambulance arriveerden daarna (volgens het politiebericht heeft de brandweer mij bevrijd, maar deze drie koelbloedige werktuigbouwers waren net iets sneller klaar. De branweer mocht alleen de zooi opruimen).

In de ambulance kwam de pijn, maar die lui hebben spul waar je echt niks meer van voelt, en je kan ook vliegen en dat soort zaken (het was geen morfine, dat is nog sterker blijkbaar). In het ziekenhuis van Schwaz aangekomen zijn mijn kleren losgeknipt en wat foto's gemaakt. Een open beenbreuk wordt uiteraard direct geopereerd, dus naar de o.k. De arts wilde nog meer aanzichten, dus terug naar de röntgenkamer voor nog meer kiekjes. Hij zei: "die botten krijg ik wel weer goed, ik doe dit twee keer per dag. De huid is een lastig verhaal, die ziet er slecht uit, misschien moet ik ergens anders wat weghalen. Het risico is de infectie, maar we maken het zo goed mogelijk schoon." (en verder natuurlijk tetanus injectie en antibiotica kuur). Ik heb gezegd: "ik vertrouw jullie volledig en ik wens jullie veel succes". Leek mij op dat moment gepast maar ze vonden het wel hilarisch geloof ik. Toen heeft de narcotiseur zijn werk gedaan, is binnen een minuut gebeurd. Operatie van anderhalf uur, en een half uurtje daarna was ik weer wakker. Even met de arts gesproken: alles goed gelukt. Er zit een stalen pen van boven naar beneden in mijn scheenbeen, er is een spier genaaid en een pees teruggezet in mijn voet. Een andere pees, om de voet op te tillen, is helaas opgegeven (we zullen zien hoeveel die deed, ik hoop dat ik met wat training dat kan opvangen met andere pezen). Het gebroken kuitbeen, en de gebroken kleine teen, heeft-ie laten zitten. Als dat kuitbeen niet vanzelf heelt, moet het nog een keer open. De huid was goed gelukt, zonder extra materiaal of zo. Ander goed nieuws is dat zenuwen en bloedvaten niet geraakt waren.

Daarna nog even met Jannis, Rik en Joris gesproken, en naar een kamer gebracht.

Rik en Joris hebben een extra nachtje mayrhofen gepakt, en mij zondag nog even opgezocht. Vandaag is mijn moeder gearriveerd, dus dat is gezellig.

Nu gaat het best goed, ik kan alles bewegen (geen gips, die stalen pen moet het doen), en het bloeden is bijna gestopt. Nauwelijks pijn, geen sporen van infectie. Ik ben in ieder geval erg tevreden over de afloop: ik leef nog en waarschijnlijk is de blijvende schade beperkt. En als die stalen pen er over anderhalf jaar uit mag heb ik een mooie BBQ-prikker.

Ik moet wel nog een tijd op krukken lopen, 12 weken of zo. Op dit moment mag ik nog helemaal niet uit bed, maar ik probeer het proces te helpen door mijn been en tenen te bewegen, en wat sit-ups e.d. te doen, zodat het bloed blijft stromen. Hopelijk mag ik eind van de week naar huis, maar ik weet daar nog niet veel van (mij daarnaar vragen heeft dus geen zin, ik ben iemand van feiten, niet van gokken. De artsen hier ook trouwens).

Verder ben ik erg blij met de sms'jes en telefoontjes van iedereen tot nu toe.

Groeten,

Bas

Deze email had 1 foto. Alle foto's staan bij elkaar:

• Pagina met alle foto's.

Ga meteen naar de volgende email:

• Tweede email, zondag 14 maart.