Een overzicht van alle emails vind je hier:
Alle foto's zijn chronologisch. Door op een foto te klikken krijg je een grotere versie.
Het ongeluk
Foto's: Rik van Boxtel met mijn iPhone 3G.
Ik lig op de motorkap. Met een flesje water. Smaakte op dat moment erg goed, maar deskundigen hebben mij verteld dat het weinig zin heeft tegen shock, of zelfs averrechts kan werken.
Het hekje is verwijderd door de moeren los te draaien met een doppenset (zichtbaar op de foto). Het bleef nog hangen op de draadeinden die uit het beton steken, maar wat gepast geweld van Jannis heeft dit ook verholpen.
De verkeerssituatie, en wat sporen van de auto. Hoe krijg je het voor elkaar? Als ervaren sneeuw-drifter en BMW-rijder kan ik maar 1 conclusie trekken: roekeloos rijden op een plek waar het echt niet kan.
Ambulance-mannen bezig, en Jannis met een sigaret en een infuus in zijn handen.
De chauffeur van het ambulance-team maakt alles klaar om de spalk aan te leggen. Jannis stond tijdens het ongeluk op die plek, weinig ruimte zoals je ziet.
Ik nog steeds op de motorkap. Van links naar rechts: de bijrijder, Franz (de huisbaas), Thomas (de chauffeur, die zich realiseert dat dit niet best is), ikzelf, en de linkerarm van Jannis.
Ik ben afgevoerd naar het ziekenhuis
Fotos: Dennis Verhagen, met zijn Samsung GT-S8000 telefoon.
De BMW is redelijk diep door het hek gegaan. Je zult er maar tussen staan. Het betonnen muurtje heeft enerzijds mijn voet er half af gehakt, maar heeft anderzijds de auto afgeremd. Zonder dat muurtje was de auto doorgereden, en waren Jannis en ik alletwee plat geweest. Vergelijk deze foto met de foto in de Tirolerwoche (een Oostenrijkse krant) van 11 maart, op de pagina met krantenknipsels. Daarbij is het bloed weggehaald met (naar ik aanneem) Photoshop.
De BMW moet met een kraan worden verwijderd.
Mijn snowboardschoenen zijn ook stuk, die stonden achter mij en zijn door de auto platgereden. Ik had ze gelukkig niet aan, ik droeg mijn bootschoenen die daar ook liggen.
De BMW staat weer op de weg, waar hij hoort. Het bloed op de motorkap is er pas na het ongeluk gekomen, toen ik er af ben getild.
De operatie
Prim Dr. Reinhard Sailer, die de nazorg heeft gedaan, en hoofd van de afdeling Unfallchirurgie van het Bezirkskrankenhaus Schwaz.
Dr. Thomas Reitter, de arts die de operatie heeft uitgevoerd: "Maak je niet ongerust, ik doe dit drie keer per dag". (Dit is het voordeel van een gebroken been krijgen in een wintersportoord: veel ervaring.)
Röntgenfoto's: ziekenhuis Schwaz, met Philips digitale röntgen-apparatuur.
Een vooraanzicht van het scheenbeen, voor de operatie. Scheenbeen en kuitbeen gebroken, en de omringende huid is ook niet meer in originele staat.
Zij-aanzicht van de scheen, na de operatie. De drains zijn ook goed zichtbaar op de foto. Er hangt een los stukje kuitbeen, wat zou daar mee moeten? In dit aanzicht zie je ook een klein trapje in het scheenbeen wat een uitlijnfout verraadt. Ik ben toch tevreden, ik denk niet dat ik het zelf beter had gekund, en ik denk ook dat het veel slechter kan.
Vooraanzicht van de scheen, na de operatie. In dit aanzicht ziet de uitlijning van het scheenbeen er perfect uit. Het kuitbeen zit nog niet aan elkaar. De arts was al lang blij dat hij het dicht had gekregen, nog dieper graven om dat kuitbeen in elkaar te zetten was op dat moment niet opportuun. Daarnaast: kuitbeenderen schijnen altijd wel vanzelf aan elkaar te groeien. Als het scheef aan elkaar groeit, is er ook niks aan de hand want dat herstelt het lichaam naar verloop van tijd weer.
Vooraanzicht van de knie, na de operatie. Schroeven goed zichtbaar.
Zij-aanzicht van de knie, na de operatie. Je ziet goed vanaf welke positie het ding naar binnen is gekomen. Het past allemaal precies.
De pen in het scheenbeen
Wat een geweldig spul is dit zeg. Werktuigbouwkunde en geneeskunde, ik ben voor. Stel je voor dat je dit letsel 50 of 100 jaar geleden had... Plaatjes uit de Smith & Nephew handleiding Trigen Metanail, PDF.
De pen wordt met een of ander bizar verloopstuk en een hamer (niet afgebeeld) naar binnen geslagen.
Op het verloopstuk kan een boormal worden gezet, zodat de arts weet waar hij het gat moet boren om weer mooi bij de schroefdraad uit te komen (plaatje Smith & Nephew).
Verwijderen kan door een ander verloopstuk en een hamer met een sleuf er in (plaatje Smith & Nephew).
De koers van de gebruikte titaniumlegering. Er zit ongeveer 120 gram in. Titanium klinkt duur, maar de prijs van dit ding zit 'm niet in de grondstof zo te zien.
In het ziekenhuis in Oostenrijk
Het been in het ziekenhuis, op 8 maart. Tijdens de eerste "Verbandwechsel" kunnen we zien hoe het er uit ziet. De slangetjes zijn drains om het bloed af te voeren. Eigen foto met iPhone.
In bed in het ziekenhuis op 9 maart, met een bord degelijks Oostenrijks eten. Het is eten wat de pot schaft daar, maar wel goed. Foto van mijn moeder met haar iPhone 3GS.
In bed in het ziekenhuis, met de leider van het ambulance-team, op woensdag 10 maart. Ik draag mijn oranje Seiko Monster, die uiteraard nog gewoon werkt na zo'n klap en een week snowboarden (gele-truidrager Wim van Est in 1951: "Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil maar mijn Pontiac liep"). Foto gemaakt door Georg Köchler van Zoom-Tirol.
De Oostenrijkse gipsmeester aan het werk op vrijdag 12 maart. Het gips wordt meteen weer opengezaagd aan de voorkant zodat het afneembaar is, wat het mogelijk maakt om de wond te verzorgen. Eigen foto met iPhone.
Naar Nederland
De gipsvlucht op zaterdag 13 maart. Foto door medereiziger met iPhone.
Het been op 31 maart. Het litteken op de knie is de plek waar de pen naar binnen is gegaan. De kruisjes zijn de plaatsen waar de schroeven in zijn gegaan. Het grote litteken op het scheenbeen is de plaats waar mijn scheenbeen naar buiten is gekomen. Eigen foto met Canon Ixus 870.
Ander aanzicht van het been op 31 maart. Op de voet is nog een schaafwond die nog niet dicht is. Mijn been is normaal trouwens donziger: ze hebben het voor de operatie geschoren, erg kinky. Eigen foto met Canon Ixus 870.
Raymond Heuts, de fysiotherapeut, aan het werk op 7 mei.